பன்னிரண்டாய் ஆண்டுகள் எண்கடந்து போயிற்று
புண்மனது காயாது புலம்புகிறாள் தாயொருத்தி,
எத்தனை பிள்ளையை பெற்றெடுத்த வயிறிதோ
ஒத்தையில் கிடந்திங்கே ஒப்பாரி வைக்கிறதே…
முத்தென்றும் மணியென்றும் பெற்றணைத்த பிள்ளைகளை
கொத்தாய் இழந்தாளோ கொடியோரின் கொலைக்களத்தில்,
வித்துடல் எடுத்தாளோ விட்டிடறிப் போனாளோ
வேரறுத்த தரையதிலே வெறுங்கையோ தலையினிலே…
ஒத்தைப் பிள்ளையெப் பொத்தி வளர்த்தபின்னும்
தத்துக் கொடுத்திருப்பாள் தாயொத்த நிலங்காக்க,
சொத்தாய் இருந்தவர்கள் போனதை எண்ணித்தான்
இத் தாய் அழுகிறாளோ எத்தனை வேதனைபார்…
– வன்னியூர் குருஸ் –
